Trafico adelante

Geraak je een stad als dit ooit beu? Wij niet hoor!
Al woon je naast een drukke avenue met zes rijvakken, en is er nergens ook maar één Duvel te bekennen, er is zoveel te zien en te doen dat je elke dag doodop in bed kruipt.

We namen enkele 'lessen' spaans bij Cristina via de South American Explorers Club. Deze fantastische dame reisde al naar London en Praag om de marathon te lopen, kleedt zich volledig in't roze met paarse make-up en doet alle moeite van de wereld om je op weg te helpen. Knettergekke madam, maar wel 't soort menske dat je meteen in je hart sluit! Ook het chaotische verkeer beginnen we te snappen. De lijnen tussen de rijvakken zijn meer een visuele indeling dan een richtlijn. Er passen toch gemakkelijk acht auto's op zes rijvakken, niet? Nooit krijg je het gevoel dat er agressief gereden wordt. Liever dit dan het verkeer in borgerokko!

Om voor één keer de mega-toerist uit te hangen bezochten we het roze huis. In dit geval niet het plaatselijke bordeel maar het legendarische gebouw aan de Plaza de Mayo waar Eva Peron haar speeches gaf, maar ook evengoed Maradonna (die hier net ietsje hoger wordt aangeslagen dan God himself!) de massa groette. Skoon tapiplein!



Naast het voetbal zijn de Argentijnen ook onmenselijk veel beter dan Belgen in andere kleine dingen:
-Beleefdheid: bij het horen van een simpel "Permiso!" maakt iedereen ruim baan om je van te metro te laten. En dan zwijgen we nog over de keurige rijen bij bushaltes of aan de apotheek.
-Steak ! Het klinkt zo banaal om daar ook maar iets over te zeggen maar het verschil is gewoonweg niet te vatten. Bart eet géén biefstuk meer tenzij die op z'n minst een halve kilo weegt, even mals is als het bilstuk van Monica Belucci en voorzien werd van het absolute minimum van garnituur. (Lees: het bord!)
Lobke begint wel stilaan te snakken naar een deftige vegetarische maaltijd, maar gelukkig kunnen we die lekker zelf koken. Tja, het blijven carnivoren hier!
De creativiteit om een peso extra te verdienen tiert hier ook weelderig. Geef toe, op vrijdagavond doorheen de file wandelen en koude pintjes verkopen, plumos of  plakwaaiers, ijsjes en nootjes aanbieden, het heeft iets. Alleen die éne Hare Krishna die ons zowat dagelijks sokken probeert aan te smeren kunnen we stilaan in de Rio de la Plata kieperen.

 Ook de eerste fietstocht komt er aan. Over enkele dagen trekken we richting Tigre, de eerste stop op weg naar de watervallen van Spa, excuseer, Iguasu. Wie nog wil skypen kan zich beter haasten, want daarna is de bereikbaarheid niet meer je dat. We hopen een maandje onderweg te zijn. Dus niet panikeren als je ons de eerste weken niet meteen meer te pakken krijgt! Vaya con dios amigos!