 |
| Cycling with Justin |
Since we run into more and more foreign friends everyday now, an English blog wouldn't be a bad idea. We left Futaleufu after a day of fierce rain. Because of this, the "rippio" road we had to take was actually quite firm. All dust was gone, the soil responded well to the weight of the bikes, and the only tough parts were the few hills we had to climb. At the end of the day our rafting-buddy Justin caught up with us. We found a great camp site at the lake, pitched our tents and dropped our spaghetti in the sand whilst cooking.
A lot of rain again during the night, but we still got to leave in the morning in bright sunlight.But by the time we reached Santa Lucia it was raining cats, dogs, platypus, hedgehogs, the latter! We stopped for a quick coffee, hoping it would clear out. After an hour or so we gave up, sad our goodbyes, and went our separate ways. Justin would be heading for La Junta, where heavy fishermen protest was occupying the city. We turned north on the Carretera Austral, hoping for some rays of sun. The rain grew heavier and heavier, and we didn't come across one shelter. When we finally reached a camp site we just set up our tent and spend the evening with some Chilean cyclists and families, packed together at a wood stove, but still it was much fun!
 |
| It doesn't ALWAYS rain! |
We spoiled ourselves the next day by riding uphill to a natural hot spring camp site. The friendly owners of the site sold us some beers (illegally! don't tell anyone!) and 'kuchen', which is a hot apple pie, with marmalade on top. Yummie! The third day was a day of reward, as we reached the downhill asphalt section of the carretera towards Chaiten. We raced downhill at 25 to 35 km an hour, reaching El Chaiten right before the Siësta. We didn't plan to spend the night there, but the rain made us change our plans yet again. When the downpours started we waited until 4 PM before deciding to find a hostel and get some rest. Luckily, we found a great hostel right before it was fully booked. We also managed to find the only family restaurant in town, where the people who work the boats came in every night to grab their supper.
 |
| Cyclist flash mob! |
We kept on meeting a lot of people. A wonderful biker trio from Alaska invited us over for the summer, and right before we took our last 10km trip we ran into Manu, another Flemish cyclist. We chatted for a few minutes, when another couple cyclists showed up, and another and then some more, and within ten minutes we ended up with eleven cyclists from all over the world at the same spot. We had a good laugh, took a picture and went our separate ways. Lobke & I finally made it to the harbour where we could grab our boat the next day.
 |
| Trucking! | |
The friendly lady who sold us our boat-tickets "forgot" to mention that our boat trip consisted of TWO boat rides with only 10 km overland in between which we had to cross in 20 minutes. Impossible to make it in time by bike. Lobke flashed her baby-brown eyes at a friendly trucker, and we got hauled in the back of his truck by seven Chilean travellers. They all hitched a ride with the same truck, and we spend the whole trip chatting and joking.
By nightfall we reached the little town of Hornopiren. We didn't have to look very far to find a room, nearly every family was renting out their spare rooms.
 |
| Soaked cyclists! |
|
The next day started with some fierce cycling uphill, and as we expected, after an hour that damn rain set in again. We got some shelter and cooked some soup to keep us warm, but it was obvious the rain would last for the rest of the day. We decided to hit the road in our rain gear, which of course is as useful as draping a newspaper around your shoulders when you're sweating and cycling through this kind of shitty weather. By accident we missed the junction towards the sea, which meant we just had to cycle towards the next village, climbing hill after hill in the pouring rain. Not our best day on the road. When we finally reached Contao the rain just got heavier and heavier and even turned into hail, so we ended up completely soaked at the tourist office.The lady who ran this place was so nice we thought she was on drugs. You'd have to look very hard to find a warmer friendlier person. She pointed us toward Dante hostel. On the way there we ran into another cyclist, Chris from Portland, who hooked up with us. The ladies at Dantes received the soaked cyclists by starting a wood-stove near our rooms and turning on the boilers for hot water. In the evening, the lady of the house (not Hyacinth, mind you) cooked us the best salmon dish we had ever had. We really got spoiled.In the morning we only had a ten kilometre ride before reaching the harbour where we hopped on our next ferry. Riding along the coast proved to be beautiful, we even got a glimpse of three black dolphins!
The road finally turned to asphalt again? and the kilometres towards Puerto Montt went very smoothly. The owners of our hostel there made Basil Fawlty look like a sane person. Still, they had cheap and decent beds. We teamed up with Chris again to grab a beer in the evening. The next day was, guess what, yet again a day of heavy rain, but we decided to hit the road anyway. With Puerto Varas at only 20 kilometres we knew we had seen worse, no matter how bad the road turned out to be.
At our Hostel in Puerto Varas we met a great Flemish couple from Leuven who just got their degrees and decided to hit the road before joining the rat-race! So nice to speak Flemish again. We exchanged books and ended up cooking nearly every morning and evening at the same time. (Internal Flemish clock still ticking). Great times, great wines 'n beers, and since it was raining anyway we grabbed some time off to plan our next steps and give our bikes some well-needed tender-loving-care.
On Wednesday the 29th we got transport to Santiago, Chile's biggest city. Getting tucked in by the bus attendant was another beautiful experience.
Tell you all about Santiago later, but it appears to be one of the most beautiful cities we' ve seen so far!
PS: For the Flemish the same!
Aangezien we elke dag meer en meer buitenlandse vriendjes leren kennen lijkt een blog in't engels niet eens zo'n slecht idee.
|
| Fietsen met Justin |
We verlieten Futaleufu na een dag vol hevige regen. Dat speelde wel in ons voordeel, want de rippio was vrij stevig, alle stof leek verdwenen en de bodem gaf goeie weerstand aan het gewicht van onze fietsen. Het enige moeilijke waren de heuvels die we op en af moesten rijden. Tegen de avond aan haalde onze rafting-kameraad Justin ons in. We vonden een mooie kampeerplaats naast het meer, waar we onze tent én onze spaghetti neerplantten.
Het regende weer de hele nacht, maar 's ochtends konden we toch bij een bleek zonnetje vertrekken. Voor we Santa Lucia bereikten regende het echter weer pijpen-, sigaretten- en sigarenstelen. We schuilden bij een koffietje, hopend op een droge namiddag, maar zelfs die kregen we niet. We gaven de hoop op een droog vertek dan maar op. Justin ging op weg naar La Junta, waar een hevige vissersopstand woedde. Wij draaiden op de Carretera Austral naar het noorden, en we hoopten op een paar zonnestraaltjes. Vergeet ook die paar zonnestraaltjes maar! De regen dikte alleen maar aan, en onderweg kwamen we niet één schuilplaatsje tegen. Wanneer we eindelijk een camping vonden, zetten we onze tent snel op, en brachten de rest van de dag door met enkele Chileense families én fietsers rond een houtvuur. Toch geen slechte avond uiteindelijk.
|
| Opklaringen! |
's Anderendaags verwenden we onszelf met een bezoekje aan een camping met enkele warmwaterbronnen. De vriendelijke uitbaters verkochten ons enkele biertjes (onder de toog wegens illegaal) en een overdosis "kuchen", een soort warme appeltaart met confituur. Lekkeur!
Dag drie kregen we eindelijk een mooie beloning, met name een asfalt-weg die over het hele traject naar Chaiten bergaf ging . We lieten ons lui naar beneden zoeven tegen 30 km per uur, en kwamen net voor de siesta in Chaiten aan...samen met de volgende immense regenbui. We waren niet van plan in Chaiten te overnachten, maar de continue drash maakte dat we onze plannen nog maar een keer konden veranderen. Tegen 16u besloten we niet verder te rijden en zochten we een hostel om een slaapje te doen. We vonden de 'Don Carlos ' hostel net voor hij helemaal volzet was, en ook dat ene familierestaurantje waar alle bootsmannen 's avonds kwamen eten. Bootsjungeuh!!
|
| Fietsers flash mob! |
We blijven maar nieuwe mensen ontmoeten. Een tof biker-trio uit Alaska nodigde ons uit om onze volgende reis bij hen te starten. Net voor we onze laatste tien kilometer aflegden liepen we Manu, een collega fietser uit Dendermonde, tegen het lijf. We babbelden een beetje, tot er een ander groepje fietsers opdaagde, en nog één, en nog één...we eindigden met negen fietsers in het midden van de weg. Iedereen vond het geweldig grappig, we namen een fotootje en gingen elk onze weg. De tangoreizigers (volgende keer heten we de zadelpijn-reizigers of zo denk ik) zetten hun tent op aan het haventje om de volgende overzetboot te nemen. De vriendelijk dame die ons onze boot-kaartjes verkochtte, vergat te vermelden dat we niet één maar twéé bootjes dienden te nemen. Tussen beiden bootjes lag een tien kilometer zandweggetje dat we in minder dan 20minuten dienden af te leggen.
|
| Te land, ter zee,... |
|
Onmogelijk te fietsen dus! Lobke lachtte vriendelijk naar een vriendelijke vrachtwagenchauffeur, terwijl zeven Chilenen onze fietsen al in zijn truck aan het laden waren. We zaten uiteindelijk met z'n negenen achterin. Het werd een hele rit straffe verhalen uitwisselen en moppen tappen. Tegen de avond kwamen we in Hornopiren aan. Een kamer vinden bleek niet zo moeilijk, aangezien zowat elke familie daar hun logeerkamer verhuurde. De volgende dag begon met enkele stevige klimmetjes. En zoals verwacht begon na enkele uren die verdomde regen weer. We schuilden even rond een potteke soep, maar het werd al snel duidelijk dat de regen de rest van de dag zou aanhouden. We reden verder in onze regenpakken, die na een uurtje zweten natuurlijk even waterdicht waren als een natte krant. We misten ook nog eens de afslag naar de kustweg dus moesten we verder over de bergjes doorheen het k*tweer. Wanneer we Contao bereikten kregen we nog een extra stortvlaag regen en hagel te verwerken.
|
| Bart & Chris doorweekt! |
|
Compleet verzopen stonden we uiteindelijk in het toeristeninfobureautje. Welke drugs de lieve dame daar ook had genomen, we zouden er graag een kilootje van bestellen. Zo'n lief madammeke! Ze stuurde ons naar het gloednieuwe 'Dante' hostel. Onderweg liepen we de eveneens verzopen fietser Chris tegen het lijf, die mee richting onze hostel trok. De lieve familie verwelkomde er ons, en staken meteen het houtvuur naast onze kamer aan, én de boiler voor de warme douche. 's Avonds kookte de mater familias voor ons de beste zalm die we ooit al gekregen hebben. 's Anderendaags reden we een tiental kilometer naar de volgende ferry, en fietsten welangs de kust naar Puerto Montt. Onderweg zagen we zowaar enkele zwarte dolfijnen!
We kregen eindelijk terug asfalt onder onze banden (steeds een klein feestje voor zowel het koppeke als het poepeke!) en de laatste kilometers verliepen zuutekes. Naast de eigenares van onze hostel in Puerto Montt zou Basil Fawlty zowaar een zinnig man lijken (en Bart een nuchter mens!) We troffen Chris weer en dronken samen een pintje, voor we 's anderendaags, wéér in de gietende regen, richting Puerto Varas fietsten. We hadden maar twintig kilometer voor de boeg, dus wat er ook uit lucht zou vallen, we hadden het op z'n minst ooit al eens een keer erger gehad! (met dat soort dingen hou je je dus overeind na een week door de regen ploeteren)
In onze hostel in Puerto Varas leerden we Christophe en Jolien, een tof koppel uit Leuven, kennen. Aangezien we allevier nog altijd op onze interne vlaamsche klok draaiden zaten we tijdens het ontbijt en het avondeten meestal naast mekaar te kokkerellen. We wisselden boeken en blogs uit, en aangezien het toch voornamelijk regende, namen we wat extra tijd om onze fietsen een onderhoudje te geven.
Woensdag 29 februari namen we de bus naar Santiago, de hoofdstad van Chili. In de nachtbus ondergedekt worden door de busbeambte is weer een extra leuke ervaring. We vertellen alles over Santiago in een volgende blog, maar voorlopig lijkt het al de beste stad die we ooit tegenkwamen, alleen al omwille van de temperatuur en de zon die er volle petrol schijnt!
