Santiago - Til Til - Viña del Mar

Santiago in de smog

Aankomen in een warm oftewel bloedheet Santiago is een ware verademing na wekenlang op gletsjers rond te dabberen of door de regenbuien heen je stuur recht proberen te houden. Eindelijk halen we nog een keer 30°.
Op de één of andere manier vallen we in Santiago meteen op onze pootjes. De hostel stelt niet veel voor, dus wandelen we 's namiddags met een gids de stad af. Blijkt dat we zelf de leukste buurt al lang gevonden hadden, maar toch pikken we een paar leuke ideeën op. 's Avonds rekenen we op de beloofde gratis lunch in de hostel, maar wanneer we arriveren is alles al op. Gelukkig kennen wij al gezellige restaurantjes.

Amigos en terremotos

We bezoeken het huis van niemand minder dan Pablo Neruda, een waar hoogtepunt van onze reis. Je voelt de dichter er gewoon  nog ronddwalen. Al die mooie dingen en dromen komen op je af en confronteren je eens zo hard met de vergankelijkheid van de mens. We tikken nog kaartjes voor Roger Waters op de kop, en gaan "terremoto" proeven, een Chileense mengeling van Ananas-ijs, sterke drank en witte wijn. De beste plek om dat te doen is natuurlijk een plaatselijke kroeg waar alleen Chilenen komen, en binnen de vijf minuten praten we voluit met een familie die de cumpleaños van de jongste zoon aan het vieren is. Lobke haakt af na een halve Terremoto, terwijl de Chilenen er nóg eentje trakteren. We zullen de toestand waarin Bart het pand verlaat   met de mantel der liefde bedekken, niet? Och, het kroegje is vlakbij de plaatselijke overdekte vismarkt, waar je alleen viswinkels en visrestaurantjes vindt. We steken nog een lekker visje naar binnen, en pikken 's avonds een geweldig jazz concertje mee in het Culturele Centrum, een beetje de Singel in Santiago. Net zoals Argentijnen tango dansen zonder al de complexiteit die Belgen erin proppen, spelen de Chilenen hun jazz met de nodige durf, humor en melodie zonder evenwel te vervallen in de noten-neukerij die je maar al te vaak in Belgie hoort passeren.

heel Santiago in Pink Floyd roes!

Zaterdag staat er toch een speciaal item op het programma. Roger Waters speelt héél 'The Wall' in het plaatselijke stadion. Aangezien het om één van Barts favoriete platen aller tijden gaat, trekken we onze stoute schoenen aan. Helaas is héél het stadion alcoholvrij, geen hotdogkraam of hamburger te bekken, dus wringen we ons met een half-lege maag tussen de 60.000 Chilenen, waar je als grote Belg gelukkig gemakkelijk overheen kan kijken. Het schouwspel is geweldig, compleet met vuurwerk en surround-geluid over heel het stadion. De vliegtuigen storten langs alle kanten neer, en Waters' zelf maakt een verrassend frisse indruk. De grafische hoogstandjes die op de muur geprojecteerd worden zijn wat ons betreft de beste die we ooit op een concert zagen. Nadien stappen we een bar binnen en genieten we na van een geweldige avond.
Zoals gewoonlijk slaan we het ontbijt in de hostel over. Me dunkt dat de crisis ook hier voelbaar moet zijn, als een hostal de pretentie heeft van zowaar twéé (!) kleine sneetjes brood met één plakje kaas te serveren onder het moto "breakfast included". Het slechtste ontbijt dat we in vijf maanden geserveerd kregen. En geloof me, we hebben al wat boecht gekregen!

Zondag geven we de fietsjes nog extra spaakspanning, nieuwe remblokken, nieuwe kettingen, en een beetje extra liefde voor we weer de hort op gaan. Maandag proberen we uit Santiago weg te geraken. We doen nog een korte visite bij de fietsenmaker om Barts achteras te voorzien van een nieuwe kogellager. Kost zowaar 3000 peso, oftewel, 4,5€. Dank u wel, zeggen wij dan!

Commandant Guttierrez en wij

We leren snel dat je in tegenstelling tot Argentinië hier absoluut NIET gaat fietsen op de snelweg. Gelukkig vinden we na een tijdje toch de route die we wilden afwerken..We eindigen een 75km later in Til Til, een schattig klein dorpje waar nog nooit één fietsreizigers is blijven hangen. De dame die een biertje serveert op de plaza laat weten dat er geen enkele hostel of kamping in het dorp is. Ze suggereert om de plaatselijke carbinieri ("Bàà de rààkswacht!") te vragen waar we mogen overnachten. Binnen de vijf minuten biedt de commandant zijn tuin aan om ons in te installeren. Het meest veilige plekje van Til Til, bij de Carbinieri in den hof!
Onze gastheer, de commandant van de carabinieri, gaat dolgraag met ons op de foto voor we aan de volgende klim beginnen. We moeten ongeveer 700 hoogtemeters is tien kilometer overbruggen. Ter vergelijking, de Mont Ventoux heeft er 1500 over twintig kilometer, maar de meeste fietsers zeulen daar geen dertig kilo bagage mee naar boven. Afin, been there, done that, al komt deze klim toch in onze top vijf terecht, na de Abra Blanca Aguilas, de Abre de Acay, en nog een honderdtal andere venijnige kuitenbijters waar we ons nu liever niet aan herinneren.
Na de klim volgt natuurlijk de heerlijke afdaling, dertig kilometer lang op fijn asfalt. Dit is het mooiste aan fietsreizen. 's Ochtends je tanden in een lastige klim zetten, en dan de rest van de dag je heerlijk naar beneden laten zoeven, al moet je dan af en toe ook pauzeren om je verkrampte rem-vingers te laten rusten.

Casa Neruda

Helaas wordt na 70 kilometer het verkeer alsmaar driester, en moeten we op een gegeven moment vaststellen dat verder rijden onverantwoord zou zijn. We stranden op tien kilometer van Viña del Mar. Gelukkig stopt er meteen een pickup om ons in te laden. De lieve Chileense familie zet ons af te midden van het dorp, en we vinden vrijwel snel een groezelige hostel. We spenderen één dag in Viña en Valparaiso, waar we het tweede huis van Neruda bezoeken. 's Avonds ontdekken we een plaatselijk BELGISCH restaurant. Misschien speelt er ondertussen een beetje heimwee mee, maar dit is werkelijk het fijnste eten dat we de afgelopen maanden naar binnen speelden. Hulde aan La Ciboulette, een werkelijk fantastisch familie-restaurant. We waren even terug thuis, al is dat voorbij wanneer we de deur achter ons dicht trekken.

Don Juan zag Lobke
niet graag vertrekken.

Vanuit Viña fietsen we verder langs de prachtige kust. We doen onder meer Orcon aan, en vinden nog een prachtige verloren kustplaatsje Papudo, waar we 's avonds met onze gastheer Don Juan -what's in a name-zijn volledige ijskast leegzuipen. 's Ochtends geeft de brave man ons nog een tour doorheen het dorpje, maar daarna moeten wij onverbiddelijk de fiets op. We proberen een driehonderd kilometer in één ruk  te liften, met fietsen en volledige bagage. Achteraf gezien niet het meest briljante idee dat we ooit produceerden, maar net wanneer we willen opgeven komt er nog een brave trucker langs, die ons onderweg zelfs een empenada trakteert en een hostalletje zoekt om ons af te zetten.

Nu heb je gore hotels, gore truckers-kroegen, gore wegrestaurants of gore dancings. Wij slaan er zowaar in om in een degoutant ga te belanden dat AL deze locaties in één plek weet te combineren. De schimmel teert weelderig in onze kamer als tienerzwangerschappen bij een familie marginalen. Het restaurant dat bij onze hostal hoort wordt bevolkt door truckers, die luidruchtig de literflessen Cristal naar binnen gieten, terwijl op de televisie de ene blote-tetten foto na de andere wordt geprojecteerd. Helaas is de beeldverhouding van het toestel fout ingesteld, zodat al dat bloot vlees samengedrukt wordt weergegeven. Het lijkt meer op een freakshow of dwergenporno dan op een afdeling fijne vleeswaren. Dat het eten aldaar ook geen Comme Chez Lobke is moeten we waarschijnlijk niet vermelden, en als om één uur 's nachts de ruimte boven de hostal een dancing blijkt te zijn waar tot vijf uur 's ochtends live muziek wordt gespeeld, moeten we toch een eindje zoeken om de humor er van in te zien. De Laurel & Hardy one-liner "That's another fine mess you got me into" durft al een keer gebezigd worden.
We tuigen 's ochtends snel op, eten een banaantje op de dijk met zicht op de Pacific, en fietsen de laatste tien kilometer naar La Serena in een stralend ochtendzonnetje. Het voelt als e vlucht uit Egypte. La Serena charmeert, en we vinden meteen een hostal met een ruime patio, geweldig bed en een ontbijtmenu om u tegen te zeggen. Een warme douche later is de miserie van de vorige nacht alweer vergeten.
De rest is voor de volgende keer! Oogjes dicht en snaveltjes toe, slaap lekker!!!!