Als je een kruising tussen de Antwerpse Meir en een Zwitserse koekoeksklok zou maken krijg je Bariloche. In de winter sneeuwt het hier en gaat de plaatselijke pigmee lekker skiën, in de zomer wordt er geraft en rondom het meer gehangen. We moeten even slikken, want in Mendoza waren we kind aan huis in onze hostel, terwijl we in onze nieuwe verblijfplaats "Los Troncos" de inheemse koe die de balie bemant haast van achter haar facebook moeten slaan alvorens ze ons wat aandacht schenkt. Hier ben je een toerist, punt uit! Och, we genieten van het uitzicht en boeken meteen onze rafting.
We raften 's anderendaags van Argentinië naar Chili. De rivier ligt er op z'n minst kalmpjes bij, dus duiken we onderweg af en toe met de voltallige crew overboord om te 'verfrissen'. Onze gids besluit uiteindelijk ook maar om de boot te laten voor wat hij is, en we eindigen met z'n allen in het water. Lollig hoor! 's Avonds speelt een schattige Beatles-coverband een korte set op het marktplein. Het fonetisch gezongen Engels valt gelukkig nog mee.
Als we zaterdagochtend twee Belgen (mensjes, niet de popgroep) aanspreken leren we dat het Torres del Paine park ondertussen terug open is voor het publiek. We gooien al onze plannen overboord -zijn we sterk in ondertussen- en boeken een vlucht naar El Calafate voor de komende week.We hebben vier dagen over dus boeken we nog een trekking naar de gletsjers van Pampa Linda. Typisch Lobke en Bart om in vier vrije dagen nog een trektocht van drie dagen te plannen die toch niet te onderschatten valt. We spenderen onze laatste uren in de stad aan het zoeken van een rugzak en eten voor onderweg.
We hebben al eerder meegemaakt dat reisorganisaties 'vergeten' bepaalde details te vermelden. Zo was er in Cuba ooit een treinritje waarbij een brug op het traject ingestort was, zodat we slechts de helft van de route afreden om daarna doodleuk achterwaarts terug te tsjoeken. We kunnen nog dergelijke verhalen vertellen, dit keer was er gelukkig de vriendelijk man van de fietswinkel die ons op tijd vermelde dat er in Pampa Linda een plaag heerst van dikke zwarte steekvliegen (dazen). Vergeet de deet-spray, de beestjes kunnen er ondertussen tegen. Oh ja, en het zijn allemaal carnivoren! Gezellig, toch?
 |
| Daarboven kamperen we! |
Als we ons hoofd nog maar uit het registratiekantoortje aan de voet van de berg steken begint het spelletje al. Een stuk of tien dikke zwarte zoemers vallen aan. Het lijken wel mini-Hells Angels die gyroscopisch rond je hoofd zoemen en af en toe kamikaze-gewijs zich in je oren of neus trachten te boren. We grabbelen een twijgje en beginnen wapperend aan onze tocht. Ondanks het fantastische uitzicht worden het vijf zware klimuren. Zonder flauw te doen, de continue aanvoer van dazen maakt dat je geen seconde kan blijven staan dus spurten we naar boven. Enkel als we aan de gletsjers arriveren stopt het irritante gezoem eindelijk en kunnen we van het prachtigste uitzicht ooit genieten.
Om het ietsje rustiger aan te doen combineren we 's anderendaags twee trekkings tot één lange trek van ongeveer elf uur. We dalen vier uurtjes de berg weer af om dan naar een andere gletsjer te trekken. Het wordt een fantastische tocht die werkelijk alle ondergronden aandoet. We dalen rotsen af, klimmen via enorme boomstronken langs de bergwanden omhoog, slingeren ons over omgevallen woudreuzen over een piepklein rotspadje, om tenslotte een kleine rivier over te steken waar we eigenlijk niet op gerekend hadden. De stroming staat er enorm sterk, dus zijn we blij dat we de overkant halen, al volgt er daarna nog een stukje moeras waar we wéér natte voeten halen.
 |
| Glaciar Las Frias |
Na een uur of tien is de energie wel helemaal zoek. Het laatste uurtje kost enorm veel moeite, maar we worden weer beloond met zicht op de prachtige Frias-gletsjer. Aan de voet van dit natuurwonder slaan we ons tentje op. De badkamer is volledig opgetrokken in natuursteen en het stromend water wordt vers aangeleverd via de watervallen. Ijskoud, maar oh zo verfrissend.
 |
| Bart, stabieler dan ooit! |
|
De derde dag kramen we ons tentje op en hebben we een korte trek van ongeveer vier uur voor de boeg. We komen sneller dan verwacht aan de boom-brug over de rivier, wat niet veel meer is dan een omgevallen boom waar een lange wiebelende brug van gemaakt werd. Toch best wel wiebelend genoeg!
Na een lange wandeling rusten we in het zonnetje tot onze boot richting Bariloche aankomt. Kuiten, benen, schouders, alles wat beweegt begint stilaan tegen te sputteren. We pikken de fietsjes op en trekken naar ons nieuwe hostel Patanuk. We slapen er een nachtje met zicht op het prachtige meer. Ook onze laatste doos buitenbanden is aangekomen, al heft de vriendelijke douanier er een fikse 50% taksen op! Slik! Doorspoelen met een fris flesje Argentijnse schuimwijn me dunkt! Vannacht vertrekken we naar El Calafate!
