Borgerhout - Dakar

"Wauw, dat hadden ze echt niet moeten doen!" is zowat het eerste dat we denken als we in San Rafael aankomen. De hele stad staat op de uitkijk, er wordt luid getoeterd en de sfeer zit er dik in. Wel raar dat de massa van onze bus weg lijkt te kijken naar het andere eind van de straat.
Al gauw rijden de trucks, quads, moto's en ander edel vervoer ons tegemoet.
De peso valt wat traag bij de tangoreizigers, WE ZITTEN TE MIDDEN VAN DE DAKAR RALLY!

We zoeken snel een hostel, wat met die drukte wel eens geen lachertje kan  worden. Gelukkig vinden we nog een bed, al is dat dan in een dorm.
Dakar brengt heel wat volk op de been, alsook een karavaan aan fans die de rally volgen van stopplaats naar stopplaats per auto, moto, quad enzovoort. We delen uiteindelijk de kamer met acht motards en quad-rijders en raken aan de praat met een Zuid Afrikaan die de rally al twee dagen per moto volgt. Hij en zijn vrienden verspreiden onmiskenbaar een benzine-geurtje dat de hele slaapkamer vult. We houden de brave man dan maar uit de buurt van open vlammen.

We installeren ons in de late namiddag aan het punt waar de karavaan San Rafael binnenrijdt. Vooral de moto's worden door de Argentijnen luid aangemoedigd. De dood van hun landgenoot Jorge Boero bij de aanvang van de rally zal er wel voor iets tussen zitten. We hebben de Boca Juniors dan misschien niet zien spelen, de sfeer hier is minstens even aanstekelijk.
Ook de wetenschap dat je dit echt maar één keer in je leven gaat meemaken werkt toch lichtelijk op de emotie-spier. Lobke toomt Bart na het derde pintje in om niet al te veel Dakar-souvenirs te kopen, ze moeten ooit allemaal mee op de fiets he!

We gaan op zoek naar onze volgende rafting plek. Helaas blijkt het waterpeil van de Rio Diamante te laag om niveau III, IV of V rafting te doen. We kunnen gelukkig in een tweepersoons boot de Rio Atuel afvaren, en al is die slechts niveau II, we hebben er weer dikke lol in. Her en der duiken we even overboord om te verfrissen, tot onze gids in de safety-kayak voorstelt om tegen een bergwand te stoppen, over de heuvel te klauteren en langs de andere kant terug in het water te springen. Toch even slikken als je van zo hoog in de stroming duikt, maar oh zo leuk eens je terug in je boot bent geraakt!

Toch keren we snel terug naar Mendoza om er de brave mensen van de post professioneel te stalken. Na veel puzzelen en heen-en-weer geloop komen we er achter dat ons pakket al bij de douane is geraakt. We zullen deze harde, snelle werkers maar enkele dagen de tijd gunnen om het obligate stempeltje te plaatsen, die mensen zijn zo snel overwerkt! Rest ons nog maar één halte in Mendoza en dat is de Aconcagua beklimmen. We boeken onze vergunning, al moet Lobke snel over en weer naar de hostel om haar paspoort op te pikken. Het copietje dat ze altijd bij heeft volstaat niet . Als we laten vallen dat je tegenwoordig met een scan van je paspoort op je Ipad de USA al binnen mag maar niet de Aconcagua mag beklimmen stoten we toch op een soort West-Argentijnse doofheid. Hopelijk is deze niet besmettelijk.
Na dagenlang in 40° te vertoeven zal het een deugd zijn nog een keer de ijskoude berglucht te voelen waaien. Naar het schijnt kennen ze in België ook iets van koude wind, wij voelen hem voorlopig toch nog niet!