Epiloog : Bogota - Belgium

Hoe bedoel je,
"op het dak?"

Daar gingen we dan, op naar België.
Na twee dagen kregen we onze vlucht geregeld, en hadden we dus nog net tijd genoeg om nog één keer door het zonovergoten Bogota te wandelen, en afscheid te nemen van Botero.
De aardige Aussie uit Cranky Croc begreep niet goed dat we een iets groter vervoer nodig hadden om op de luchthaven te geraken, dus belde hij een gewone taxi waar niet eens één van onze fietsen in paste. Geen nood, de Colombianen maken een weg waar er geen is, dus belde de taximan een vriend op die met net hetzelfde type wagen reed. Middels een miniscuul touwtje bevestigden ze elk een fiets op hun dak -een bagagedrager was niet nodig- en wij moesten met onze hand via het open raampje de boel maar een beetje stabiel houden. Op naar de Aeropuerto!

Bye bye Bogota!

Nu mogen in Bogota net zoals in Zaventem niet alle taxi's de luchthaven bedienen. Wij begrepen eerst niet dat onze chauffeurs enkele honderden meters voor de ingang stopten en onze fietsen losmaakten, al viel onze peso aardig snel. De laatste meters werden pijlsnel afgelegd, in ijltempo werden fietsen en bagage op het perron gekwakt, een monstergage geïnd en weg waren ze, onze taximannen.
Wij hadden nog de vertrekervaring van Zaventem in ons achterhoofd, maar ook nu weer gaven de Colombianen de Belgen het nakijken qua vriendelijkheid. Fietsen bij? Geweldig, geef maar hier, we regelen het wel. Overgewicht op de bagage? Trek het u niet aan meneer! Drie stuks bagage in plaats van twee? "Chef, hoe kan ik dat hier goedkeuren in het systeem?". Over niks werd gemopperd. Zelfs de dame van de douane waar we de taksen van onze aankopen probeerden terug te vorderen was uiterst vriendelijk en behulpzaam. Zie je wel dat dat kan?

Grote doos gesignaleerd
in de aankomsthal!

We kochten een laatste pakje Colombiaanse koffie en checkten in. Een gelukzalig gevoel dat alles goed was afgelopen maakte snel plaats voor een pijnlijke derrière in de veel te kleine vliegtuigzitjes. Wringt u zich maar in een bocht en probeert u maar te pitten! Wederom hulde aan het Colombiaanse boordpersoneel. "Hebt u een Cava?" "Nog niet bij me meneer, begint u alvast met een flesje witte wijn en straks breng ik u een flesje Cava." Alstublieft dankuwel en schol! Altijd leuk om in Madrid te arriveren. Via een klein treintje moet je van perron X naar spoor Y zien te geraken, maar gelukkig  hadden we twee uur de tijd om over te stappen. De "ARS" snackbar kennen we ondertussen al van buiten, dus namen we er een stevige brunch. Er scheidden ons nog twee uurtjes van België.

Hoe? Waren die weg?

We hadden na drie vluchtwijzigingen geen idee meer wie we mochten verwachten in de luchthaven. Dat was buiten vriendjes en familie gerekend die met bordjes en spandoeken en versgeperste petekinderen ons stonden op te wachten.
De familie mocht stante pede zelf ondervinden hoe evident het is om een fiets en bagage te vervoeren. Gelukkig was Maaike met de boot gekomen en konden de fietsjes en een deel van de bagage bij haar in de kajuit.
Hulde trouwens aan Maaikes schilder- en versierkunsten, want het mooie spandoek hangt nog steeds in onze living. Krist had zich ontfermd over de ijskast zodat Barts nakende alcoholisme een voorspoedige voortzetting mocht kennen. ('t is NOG niet op Krist!)

....en zo begon voor ons het leventje thuis terug stilaan op gang te komen. We hebben allebei onze plannetjes waar we werk van willen maken, we kijken uit naar de toekomst en leven enkele weken op een roze wolk. Zo tevreden over een mooie grote reis. Het moeilijkste was inpakken en de deur dichttrekken, dat hoor je vaker zeggen, maar toch is het zo.

Als we nu de reportage zien van die éne Schot die van Noord- naar Zuid-Amerika fiets en het moeilijk heeft op 3200 meter hoogte lachen wij een klein beetje bij onszelf, al was ons eerste fietstochtje dat we in België afwerkten - van Antwerpen naar Knokke - toch ook weer geen lachertje.



Er zijn zoveel mensen die we ontmoet hebben, zoveel dingen gezien en ervaringen opgedaan dat we zelf niet weten waar aan het verhaal te beginnen. We zullen zelf de blog nog wel een keer terug moeten lezen om niks te vergeten.
In het bijzonder, toch, de ouders en familie die ons niet graag zagen vertrekken, merci om eventjes te wachten! De vrienden die het huis in het oog hielden, dank u wel voor alle moeite! Iedereen die mee onze aankomst is komen vieren, dank u wel, zo fijn om zoveel mensen in één avond terug te zien.


...en wij? Wij dromen al van onze volgende reis....