Huaraz - Trujillo - Ecuador - Loja - Quito

Net als we dachten ons qua eten niet meer te kunnen verbeteren lopen we Chez Mi Chef Christophe binnen. De boekenkast staat vol Vlaamstalige boeken,  er staat Friet met Stoofvlees op de menu, en de Chef is een boomlange blanke, helaas een Gentenaar. Onze avond kan alvast niet meer stuk.
We beginnen`s anderendaags aan de Canyon del Pato, en voor één keer is het verlaten van het dorpje kinderspel. Aanvankelijk is het uitzicht niet je dat maar daar komt gelukkig snel verandering in. Zeker wanneer we aan het laatste deel beginnen en DOOR de rotsen moeten. Ongeveer dertig tunnels scheiden ons van het eerstvolgende dorpje. We plakken onze zaklamp op de fietshelm en doen telkens we de duisternis inrijden een schietgebedje naar de heilige Transportia dat er geen vrachtwagen van de andere kant over de éénvaksweg zal denderen terwijl we in de lange tunnels zitten.Slechts één keer moeten we ons reppen om op tijd uit de weg te zijn. Wéér een straf verhaal en dichtgeknepen billen!

Goat riders in the sky!

Het dorpje waar we belandden behoort toe aan de plaatselijke energiecentrale. Toch vreemd dat `s avonds telkens voor een tweetal uurtjes de elektriciteit uitvalt. Het lijken de knoeiers van Electrabel wel! Er is gelukkig een primitieve hostel met een eigenaar die nieuwe dimensies aan het begrip "doofheid" geeft, al is volgens de plaatselijke bevolking zijn doofheid vooral actief wanneer hij iets niet wìl horen.
We nemen `s anderendaags de bus die hier door de hoofdstraat rijdt. Gewoon voor je deur gaan zitten wachten op het busje. We lijken de methadonjunks uit Nederland wel. Maar het busje komt, al is  het een uur te laat. We merken aanvankelijk niets. Pas als we stoppen om te lunchen merken we dat er een geit op het dak gebonden zit naast onze fietsen. Nog steeds hebben we geen kwade vermoedens. Pas als we Chimbote bereiken en de geiten uitgeladen worden schrikken we ons te pletter. Meer dan twintig geiten worden via hun hoorns van het dak naar beneden gelaten. Twee schaapjes ondergaan hetzelfde lot via de voorpoten. De meeste geiten kunnen gelukkig meteen op hun poten staan, wat niet meer gezegd kan worden van de meer dan twintig (!) geitjes die op mekaar gepropt zitten in de kofferbak. De arme beestjes druipen van de uitwerpselen, en de meeste liggen voor dood naast de bus. Waar zit Walt Disney als je hem nodig hebt? Stuur die pippo`s van Gaia maar een keer naar hier.

De kleurige kathedraal van Trujillo

Als we aan de terminal arriveren blijken onze fietsjes gelukkig geen geitenschade geleden te hebben, en hebben we binnen de vijf minuten een bus naar Trujillo, onze laatste halte in Peru.
Het is al donker wanneer we arriveren, dus hermonteren we de fietsen snel en rijden vlot het centrum binnen. Onze hostal "Colonial" is een prachtig koloniaal gebouw met binnenpleintjes, fonteinen, en aangezien we op de bovenste verdieping zitten hebben we ook een enorm dakterras aan de voorkant, met uitzicht op de kathedraal en de St Fransiscus kerk. We ontbijten er met koffie en omeletjes, weer een voordeel van je eigen keuken bij te hebben.
De halve stad is in pasteltinten geschilderd, inclusief de imposante kathedraal op de Plaza de Armas. We belandden al snel op de plaatselijke mercado waar je heerlijke sandwiches en verse fruitsappen kan krijgen voor geen geld. We hebben alweer een vaste plek om te lunchen. Én Lobke tikt eindelijk nog een keer een potje Nutella op de kop. Bart moet het ´helaas´stellen met een fles Havana Club, wat hier om en bij de vijf euro kost! Peru is echt een mooi land!

Ken ik u niet van bij Hergé?

Nabij Trujillo liggen enkele pré-inca sites, met name de Tempel van de Zon en Maan en ook het Chan Chan complex. In plaats van zelf een gids te betalen en naar daar te bussen boeken we een toer via een touroperator op de Plaza. De kostprijs is belachelijk laag, voor amper 7 eurootjes zijn we gesteld.
De pré-inca musea zijn indrukwekkend. Het aardewerk is van een ongeziene kwaliteit. Ook de tempels waar de archeologen nog steeds aan het werk zijn, zijn impressionant. Het Chan Chan complex is ietsje te gerestaureerd naar onze goesting, maar op zijn minst even indrukwekkend.
De laatste dag spenderen we voornamelijk op het strand. Er wacht ons ´s nachts een bus richting Piura, waar we meteen de bus richting La Loja in Ecuador zullen nemen. We zitten een beetje achter op schema, maar voorlopig hebben we nog geen reis-stress.

Cuenca

Het is tijd om afscheid te nemen van het mooie Peru. Via twee busritten belanden we in Ecuador, en Loja is ons eerste eindpunt. We nemen snel een hostal vlak naast de busterminal als Lobke plots hoge koorts begint te maken. Misschien was de ceviche (Rauwe vis in een zure saus) van eergisteren toch niet zo vers meer. We moeten eerst wat uitzieken voor we verder kunnen. Beter een dagje langer rusten dus, al is Bart Loja na vier dagen alleen uit eten gaan echt wel beu. In Loja vind je amper kerkjes en vier musea waar niet veel te bekijken valt. De verschillen met Peru vallen nochtans meteen op. Het irritante getoeter en de luidruchtige moto-taxi`s zijn hier uit den boze. Ecuadorianen zijn beheersder, maar ook ietwat gereserveerder, al kunnen we van de service in hotel Del Bus niets verkeerds zeggen. Er wordt zelfs speciaal voor ons een permanente waterkoker geïnstalleerd om Lobke te voorzien van de nodige theetjes. Gelukkig is na een dag de koorts een pak minder. Na vier dagen rusten bussen we richting Cuenca, waar enkele feestjes voor 24 mei aan de gang zijn. Deze dag vieren de Ecuadorianen dat ze de Spanjaarden officiëël hebben buitengeknikkerd. We kunnen ook hier echter niet te lang blijven, maar aangezien de hele stad sluit voor het 24 mei feest kunnen we geen enkel museum bezoeken en is er amper iets te doen. Het blijft bij een rondrit in de toeristenbus en een bezoek aan de Wunderbar, de plaatselijke Duitse kroeg. Vrijdagnacht is het weer de bus op richting Quito! De zitplaatsen zijn amper gevuld dus kunnen we ons op twee zitjes in een bepaalde positie proberen te wringen om te slapen. Het lukt amper. Gelukkig arriveren we rond half zeven ´s ochtends in Quito en is er een fijn ontbijtplekje naast de busterminal. Even de fietsen optuigen en een hapje steken!

We bereiken "La Casona de Mario" na een kleine klim door de verlaten stad, en plots doen de benen pijn. Dat zal ons leren van zo weinig te fietsen! We worden in het hotel begroet door twee doodbrave woefkens, en de ietwat knorrige eigenaar. Na een welverdiend schoonheidsslaapje trekken we de stad in, die ook dit weekend het 24 mei feest viert. Alles is gesloten, dus ook de reisbureaus waar wij een last-minute naar de Galapagos-eilanden dachten te boeken. We boeken gewoon onze vlucht, en zullen ter plekke onze plan wel trekken. We pikken een sfeervol optreden mee van de Ska-band La Piñata in de kroeg achter de hoek, en vliegen maandagochtend naar het beloofde land, GALAPAGOS!