Cataratas

Met een kamerbrede grijns en een piepfijn zonnetje fietsen we de laatste zestig kilometer naar Iguazu in één ruk. We stoppen onderweg enkel wanneer we in tegengestelde richting een ander fietsend koppel zien aankomen. We wisselen kaarten en ervaringen uit, en na een lange babbel fietsen we elk weer onze eigen kant op. Onze weg loopt uit in een T, waarbij je links het dorpje Puerto de Iguazu en de grens met Brazilië hebt, en rechts de watervallen .

We fietsen door het dorpje en zoeken een hotelletje uit waarbij we ons vooral laten leiden door onze neus voor fijne zwembaden. Ons hele hotel is rond een zwembad gebouwd en geeft zo een 'Melrose Place' effect. Ook de prijs is ok dus laden we af en nemen we een eerste duik. Daarna trekken we nog even naar het drielandenpunt waar je zicht hebt op Paraguay en Brazilië. Daarna vieren we uitgebreid  onze aankomst met één van de beste steaks tot nu toe!

Dat Ché Guevarra een Argentijn was, is niet eens zo verwonderlijk. Als je de watervallen wil bezoeken zonder omver gelopen te worden door horden schoolkinderen of moeders met bleitende babies aan de hand, moet je iets van een guerrilla in je hebben. We zetten de wekker op het vaste vroege uur, laten het ontbijt voor wat het is en nemen de allereerste bus richting de watervallen. We staan aan het loket ietsje voor het openingsuur in de overtuiging dat we als eerste het park in kunnen, als er achter onze rug uit een dubbeldekbus een tros toeristen gelost wordt, die prompt naar binnen wandelt omdat hun gids al tickets had. Damn! We activeren plan B (plan C omvat het gebruik van traangas dus laten we voorlopig in de kast zitten) en nemen een binnenweg, terwijl de meute staat te wachten op het eerste treintje. We stappen in ware commando stijl  snel het pad af, en de beloning is groot. We draaien een hoekje om en staan oog in oog met de prachtige watervallen. Zo ver je kan kijken donderen ettelijke kubieke meters water naar beneden. Nergens geen mens te bespeuren, alleen Bart, Lobke, en een waterkolom van heb ik u daar even. We wandelen verbaasd langs de ballustrades aan de watervallen, waarbij we af en toe een flinke plens in het gezicht krijgen. Soms geraken we zelfs doorweekt, wat op een weeral hete dag méér dan welkom is.

"Houd den dief!"

We stappen enkele uren met open mond rond, tot we beslissen even te pauzeren voor een koffie. Binnen de minuut worden we overvallen en beroofd. De dader is ongeveer dertig centimeter lang, heeft een lange spitse snuit, scherpe nagels, en een pluizige staart. We zitten nog maar enkele seconden aan een tafeltje, of de eerste exemplaren van deze 'witsnuitneusbeer' of 'Coati' stuiven uit het struikgewas (dàt ruist er dus door het struikgewas!!! eindelijk!). Eentje springt razendsnel op ons tafeltje en maakt zich Barts koffie buit. Do not feed the animals, señor Walravens!


We waren als eerste in het park, en we willen ook zo lang mogelijk blijven. Na het verplichte boottochtje waarbij je  doorheen de waterval vaart en kletsnat wordt, bezoeken we nog de "Devil's Throat" wat een impressionant schouwspel is, en je wéér nat wordt. Gelukkig blijft het lekker weer.
Als we een wandelpad willen inslaan, blijkt dit al afgesloten te zijn voor de dag. We besluiten om het toch nog snel af te stappen. Op dit pad zouden aapjes zitten, en die hebben we nog altijd niet gevonden. (Lobke wel hoor, er lag er 's ochtends eentje naast haar in bed!)
We komen nog enkele andere wandelaars tegen, maar geen aapjes natuurlijk. Na vier kilometer bereiken we het eindpunt, en zit er niets anders op dan terug te keren. Maar ondertussen is het pad al even verlaten en is het al een pak rustiger geworden. Wanneer we halverwege zijn schrikken we op van luid gekrijs uit de bomen. Een grote apenkolonie vlucht van de ene kant van het pad naar de andere, compleet met typische  oe-oe-oe. Wel twintig apen zien we via de bomen de weg oversteken. Geweldig gewoon!

"Dag vreemde vogel!"

Zaterdag bezoeken we ook de Braziliaanse kant van de watervallen, al was het maar om enkele mooie foto's te maken. Het zicht blijft overweldigend. Iemand had ons ook het vogelparadijs aangeraden, net naast de ingang van de watervallen, dus trekken we daar nog een uurtje voor uit. De geweldige collectie Toecans en papegaaien liegen er inderdaad niet om.



We informeren in Puerto de Iguazu nog naar een busdienst richting Salta. De dame zegt dat fietsen meenemen geen probleem is en de tickets vallen mee, dus boeken we onze plaatsjes. 24u op de bus van het noordoosten van Argentinië naar het westen van het land. We krijgen 's ochtends wel een hartaanval als de chauffeur weigert de fietsen mee te nemen als die niet volledig ingepakt worden. We hebben acht minuten tijd! We doen in paniek ons beklag bij de verantwoordelijke van de busmaatschappij, die samen met een dame van het koffiehuisje enkele stukken karton en een rol tape uit z'n mouw schudt en snelsnel met ons onze fietsen inpakt. Net op tijd wringen we de fietsen in het bagageruim en springen we in de vertrekkensklare bus. Pfffft, gelukt! Zo voelt het dus om in het A-team te zitten. Tja, we love it when a plan comes together! Salta, here we come!